Historio de Soneto...
De longa tempo , restas en forgeso,
Mia povreta liro forlasita...
Mi volis veki ĝin kun intereso,
Je tiú dormo ŝajne infinita,
Sed ĝi respondis min kun voĉ’ incita:
“Vi trokuraĝas, nun, per ĉi agreso,
Se via primavero Jam forglitas,
Kaj via aŭtuna aĝo... en progreso!
Sentante en la animo ardan piron,
Petegis mi fervore:”Dolĉa liro,
Momenton nur!...aŭskultu mian peton!...”
Kaj ĝi nur ĝemis, ĝemis kun doloro,
Ĝia ĝemado tuŝis mian koron…
Mi kaptis ĝin kaj faris ĉi-soneton!...”
Nova versio en portugala kaj Esperanto de antikva soneto, kiun mi aŭtoris antaŭ ĉirkaŭ 30 jaroj.
Muritiba, la 21an de Junio, 2011
História de um Soneto
Há muito tempo jaz silenciosa/ a minha pobre lira em abandono...
Quis, hoje, despertá-la desse sono,/desse rorpor feliz em que ela goza.
Respondeu-me, porém, triste e saudosa:/”Para que ousas macular meu trono...,/
Quando já se aproxima o teu outono,/ e a primavera já se foi, ditosa”?
Sentindo dentro da alma ardente pira,/roguei-lhe com fervor :” Ó doce lira,
Por um momento, só, eu te prometo”
E a pobrezinha, ouvindo o meu pedido,/ deixa escapar das cordas um gemido:
Capturei-o e fiz este Soneto!...
Muritiba, 21 de junho de 201
Dokito Borges1
