Felicxulo

Multnombraj homoj dubas kiam mi
Proklamas ke la vivo estas bona...
Kaj tion faras per parol´ belsona,
Kvazau gxi estus rev´au famtazi´.

Ili ecx koleretas, ironi´,
Per kio mi, senhava kaj senmona,
Rigardas al la mondo multpropona,
Por kanti, danci, ridi,cxiam pli!...

Kaj tiam ili krias kaj protestas,
"Se vivo sin prezentas ja, kruela,
Al cxiuj, kial via dolcxa estas?

Kaj mi respondas firme kun rideto:
"La vivo estas ricxa, bona, bela,
Estante esperantisto kaj poeto!..."

Sobre a Morte...

Eu sei que tenho de morrer um dia...
Eu sei que a Morte, tão temida,
já anda rondando por perto,
e, com sorriso irônico e zombador,
e um longo dedo de ET,
aponta-me de longe, dizendo:
"-Breve será Você!..."

Fitando os horizontes azulados,
que se estendem além,
eu fico a meditar:
"Porque nascer e viver
para depois morrer?!...
porque buscar os humbrais
misteriosos do Além-Túmulo,
quando a vida palpita aqui dentro,
no mundo em que vivemos?!...
Haverá vida em outros planos?...
Uma vida diferente,
sem corpos putrescíveis,
sem vermes pululantes,
sem o riso macabro de caveiras,
num plano mais vibrátil
de luzes e de cores?!...

Sim! Eu sei que tenho de morrer um dia,
mas nunca perco a esperança
de uma vida imortal,
do Espírito que fica,
após o desenlace
da vida material!...
Sim, eu morro mas não morro,
nem eu, nem você, nem ninguém,
Continuaremos vivendo,
continuaremos amando,
evoluindo e crescendo,
pelo Infinito, além!...

Pri la Morto

Mi bone scias ke mi,
iam nepre mortos!...
Mi bone scias ke la Morto,
pri kiu mi timas,
jam rondiras apude,
kaj per rido malica kaj mokema,
longegaj kaj magraj fingroj
de monstra alimondano,
jam fingromontras min, dirante,
per rauka, terura vocxo:
"Baldau, via vico!..."

Kontemplante bluajn horizontojn,
kiuj sin etendas longe, cxirkauen,
mi daure meditadas:
-"Kial naskigxi kaj ekvivi,
por poste, simple morti?
kaj malaperi?
kaj nuligxi!
sed kial sercxi en la misteraj
enirpordoj de l`Posttombo,
se la vivo vibras tie cxi,
en la mondo en kiu ni vivas?!
Cxu estas vivo postmorte,
kiel oni diras,
iu vivo diferenca,
sen putrigxemaj korpoj,
sen pululantaj vermoj,
sen la ostblankaj kranioj...
en mondo pli vibreca,
de lumoj kaj koloroj?!..."

Jes! Mi scias ke iam nepre mi mortos,
sed neniam perdos la esperon,
de iu posttomba vivo,
de l`spirito restanta,
post la malligigo
de l´materia korpo.

Jes, mi mortos ne mortante,
kaj daurigante vivi,
- mi kaj vi cxiuj,
vivados poreterne,
en la senfina spaco
de l´ Universo de Dio!...

Ser Pássaro...

Tive um sonho voando na floresta,
na vereda que aponta para um rio
tão vasto com o mar!...um desafio
da beleza e misterio que ele empresta.

Nesse caminho de árvores, sombrio,
que se estende entre orquídeas e giestas,
eu voava feliz, cantando em festas,
e os outros se arrastavam num desvio...

A uma jovem indaguei:"Por que vocês
não voam como eu? Porque se arrastam,
enquanto eu voo com tanta rapidez?"

chamei-lhe ainda sem obter resposta...
-"vamos voar nessa amplidão tão vasta,
enquanto os bois se arrastam pela encosta!"

La Plena Vero

Cxu vi ne kredas ke ekzistas mondo,
Al kiu ni transiros kun libero,
Kun vivo tre simila al la Tero,
Kun rondo tre simila al nia rondo?...

Cxu gxi ne estus vere, la respondo
Al la demand´eterna pri la vero´
Plenplena ja de lumo kaj espero
´kaj de la Amo la plej dolcxa ondo?...

Kiu povas aserti ke li scias
Pri la okazintajxoj de l´estonto
Pri la misteroj sur la alta Monto?

Nia konado jen pri gxi nenias,
Malgrau progres´ enorma de l´´ scienco,
Atendu kune ni kun pacienco!...

A Verdade Plena

Quem sabe se não existe outro Planeta,
Aonde iremos cantar a Liberdade?
No qual a vida humana se completa,
E se possa viver felicidade?

Quem sabe se atingindo a nossa meta,
Não sejamos felizes de verdade?
De esperança e de luz seja repleta,
A onda de amor que o nosso peito invade?!...

Quem sabe do futuro, o que será?
Do progresso espantoso da Ciencia,
A descobrir o que se encontra lá ?

Se tivermos bastante paciencia,
O homem,com certeza encontrará
O segredo da boa convivencia!...

Birdi kaj Bovi

Mi songxis, ke mi flugis tra l´arbaro,
per vojo kondukanta al rivero...
rivero vere vasta kvazau maro,
plenplena de beleco kaj mistero...

Mi vidis, tiam, ke la irantaro
marsxadis kun piedoj sur la tero...
penante pro la grunda kontraustaro,
gxemante pro la pezo kaj sufero.

Kaj mi demandis ilin:"Kial vi
ne flugas kiel mi? Cxu vi ne povas?!...
Cxu flugi estas, ja, privilegi´?"

Sed ili ne respondis kaj sin movas
indiferente cxu forflugas mi...
Anstatau birdi, la plejmulto bovas!...

O Sabor da Fé

Para sentir o gosto da existencia,
o sabor de uma fé que se cultiva,
é necessário, então que o homem viva
em paz com sua própria consciencia.

Sabendo conviver com paciencia,
num mundo de existencia conflitiva,
sem nunca abandonar a comitiva
dos que creem na Divina Providência!...

E quando a Dor bater à tua porta,
busca alívio na fé que te conforta,
e segue confiante para a frente...

Pois imerso na prece que te enleva,
alçar-te-ás do mundo em densa treva,
para o clarão de luz do Onipotente!...

La Saporo de la Fido.

Por ke plezuron sentu ni en menso,
kaj bonguston de fido ni kultivu,
necesas nur ke ni trankvile vivu,
kaj pacon havu en la konscienco.

Ke regu nin konstante pacienco,
en mondo de konfliktoj ni aktivu...
ke neniam de l´vojo ni fordrivu
pri kredo al la Dia Providenco.

Kiam doloro venos kun rapido,
konsolon havu ni el vera fido,
sekvante kun seren´al nia celo.

Dum arda pregx`Angxeloj kun celebroj,
povas nin helpi, el mondoj de tenebroj,
Supren altigxi al lumo de l´Cxielo.

La Rozo kaj la Kolibro.

Rugxa Roz´ankorau burgxona,
majeste impona,
elburgxonigis sin en plena somero,
dum la reverbero
de l´suno matena.

Jen aperis bunte kolora Kolibro,
en konstanta vibro,
sxvebanta sur sxin,
kaj diranta:
"Ho, Flor´,
Suverena Regxino de l´gxardenoj,
ornamo de la vivo,
simbolo de la Amo!...
Mi min klinas antau vin,
kiel fidela vasalo,
saltinta de sia cxevalo,
kaj kurbigxinta al sia Regxin´,
plena de ardo,
kaj korinklin´...
Lasu min, do,
surmeti mian bekon
internen de via sino
kaj sorbi gxin-
la preciozan nektaron,
kiun mi tiom adoras!...

Sed la rozregxin´,
de sia brancxotrono,
per rozodorsono,
respondis al li:
"Forigu vin de mi!...Via kiso,
penetrema kaj vibrema,
vere plezurigas min,
sed ankau min suferigas tro!...
Kaj montris minace
la akrajn dornegojn,
armilpagxiojn fidelajn,
pretaj defendi sxin!...
Sed la Kolibro,
en konstanta vibro,
insistadis pri sia peto:
"Ho, Rozeto,
mi tute ne fugxas,
je via dolcxa sinodoro,
je la velura softo de viaj petaloj,
je la bongusto de via nektaro!...
Vi estas mia amofloro,
la cxarma Rozeto de mia koro!...

Kaj li ekpenetris sian bekon,
sian longan pintobekon,
en la rugxan sinon de la Rozo.

Kaj kvankam Kupído benis,
la kompatinda Rozeto...
svenis!...